Stel je voor: je wordt wakker, kijkt in de spiegel en... BAM. Een puist. Midden op je kin. (ik ben op dit moment eigenaar van zo'n prachtig exemplaar) Of op je voorhoofd. Opeens voel je je minder zelfverzekerd. Je zoekt concealer, probeert crèmes, misschien zelfs een dure behandeling. Want dat ding moet weg!
Gek, toch? We investeren zonder nadenken in het wegwerken van een oneffenheid op onze huid, maar die innerlijke oneffenheden – de overtuigingen, angsten en patronen die ons leven stilletjes sturen (en misschien zelfs verzuren) – laten we gewoon zitten. Zolang niemand ze ziet, zijn ze er toch niet... of wel?
Tot het onderhuids begint op te borrelen. Tot je relatie niet meer loopt. Tot je merkt dat je zoon of dochter precies diezelfde stress of onzekerheid uit. Tot je jezelf op een dag afvraagt: Waarom blijf ik in dezelfde cirkel draaien?
Het is niet jouw schuld! We hebben geleerd om onze emoties en innerlijke conflicten te verbergen, net zoals we imperfecties op onze huid verdoezelen. Maar onderdrukken is niet genezen. En wat je niet oplost, vindt vroeg of laat een manier om zich te tonen.
Die puist op mijn kin... ik weet waar die vandaan komt. De laatste weken heb ik heel veel hooi op mijn vork genomen, ik stond voor moeilijke beslissingen, er waren momenten van zelftwijfel, ik heb de mooiste en meest opbeurende woorden gebruikt naar mezelf toe (hier een vleugje sarcasme ), enz. 
Die puist is de manier waarop mijn lichaam zegt dat het tijd is om wat zaken van naderbij te bekijken en het rustiger aan te doen. Dat is het mooie natuurlijk van je lichaam leren kennen en ernaar luisteren.
Ik ben iemand die moeilijk kan doseren en zeker als ik ergens heel gepassioneerd over ben. De perfectionist in mij laat mij overuren draaien en geeft me te kennen dat niets goed genoeg is. Ja, ik geef het toe... ik laat mij soms nog wel meeslepen door die zogenaamde 'goedbedoelende vrienden'.
Wat mij helpt in zo'n situatie is een stapje achteruit zetten en het groter geheel weer voor ogen zien. Wat wil ik bereiken? En waaróm is dat nu ook weer? Welk stapje is dan nu de beste volgende zet?
Een wandeling in de natuur helpt natuurlijk ook wel. Even terug naar onze natuurlijk habitat, weg van de vele prikkels.
En als je jonge kinderen hebt dan mag je je gelukkig prijzen, want jij hebt dan de beste leermeesters in huis. Kinderen maken zich niet druk om alle verwachtingen die er morgen op hun pad komen. Ze zijn een kei in het leven in het hier en nu. En dat is waar wij als volwassenen ook meer zouden moeten vertoeven.
Doe ergens in de loop van de dag eens de volgende test (of nu, als je wilt): ga zitten en sluit je ogen. Focus je op je ademhaling. Kruip helemaal in het huidige moment. Stel jezelf dan de vraag: 'heb ik in dit eigenste moment stress of een gevoel van angst of zorgen?' Heel waarschijnlijk is het antwoord 'nee'.
Wanneer je begint te denken aan iets wat in het verleden is gebeurd en wat je niet leuk vond of je denkt aan iets wat in de toekomst ligt en waar je geen fijn gevoel bij hebt dan voel je je plots minder prettig.
En zo gaat het vaak. We leven niet in het huidige moment (dat is nochtans het enige moment dat echt bestaat, want het verleden is niet meer en de toekomst bestaat nog niet).
Mijn puist zegt me dat ik me de laatste tijd teveel zorgen heb gemaakt over de toekomst (alsof die nu al vast ligt...!??). Spoiler alert: wanneer je piekert of stresst creëer je voor jezelf de illusie dat je begaan bent met de situatie. Weet natuurlijk ook dat je op zo een moment helemaal niet in staat bent om helder te denken en vaak ook niet om juist te handelen. Tot zo ver dan de kans op een goeie aanpak van dat wat je zo nauw aan het hart ligt...
Enfin, terwijl ik deze mail afrond, voel ik dat ding op mijn kin nog steeds zitten. Maar in plaats van me eraan te ergeren, glimlach ik er even naar. Het herinnert me eraan dat mijn lichaam altijd met me communiceert – als ik maar wil luisteren.
Dus misschien, als jij vandaag voor de spiegel staat en een puist ziet (of iets anders waar je je aan ergert), gebruik dat moment dan eens als een kleine wake-up call: Hoe gaat het écht met mij? Wat probeert mijn lichaam mij te vertellen?
Want uiteindelijk is een puistje maar een puistje. Maar wat zich onderhuids afspeelt, dát verdient pas echt onze aandacht. Wat borrelt er bij jou naar boven?
Laat het me zeker weten. Delen is verwerken, delen is een eerste stap naar loslaten, delen is een opening maken waarlangs het pus naar buiten kan ;-)
Warme groeten
Joke
Deel dit bericht :